AMSTEL GOLD RACE
Wedstrijd Historie
"Eerste editie in 1966 kostte nog geen halve ton.."
Herman Krott peetvader van Amstel Gold Race
De op 20 oktober 2010 overleden Herman Krott stond in 1966 aan de wieg van de eerste Amstel Gold Race. Hoewel de grondlegger van Nederlands enige profwielerklassieker, na in 1995 de wedstrijd samen te hebben georganiseerd, in 1996 de scepter overdroeg aan zijn vroegere pupil Leo van Vliet, nam de Amstel Gold Race tot zijn dood nog steeds een centrale plaats in zijn leven in. Een leven dat vooral in het teken stond van het cyclisme.
Zijn amateurploeg Amstel Bier behoorde toentertijd tot de beste wielerteams van de wereld. Herman Krott leverde in 24 jaar tijd precies zestig amateurs af aan het profpeloton. En dat waren niet de minsten. Fedor den Hertog, Gerrie Knetemann, Gert-Jan Theunisse, Ad Wijnands, Leo van Vliet (de huidige koersdirecteur), Harrie Steevens en Joop Zoetemelk zijn de bekendste namen. ,,We hadden veel succes met de Amstel-ploeg,” blikte de peetvader van de Amstel Gold Race een jaar voor zijn overlijden met gepaste trots terug.
Maar Herman Krott had nog een andere droom: een klassieker organiseren. De 78-jarige Amsterdammer wist nog precies hoe het allemaal begon. ,,Ik organiseerde, met onder anderen Charles Ruys en Ton Vissers, een aantal wedstrijden in Nederland. Criteriums voornamelijk, maar mijn droom was toch een echte Nederlandse klassieker die kon wedijveren met de Ronde van Vlaanderen en Milaan - Sanremo. Dat had ik allang uitgedacht. Amsterdam – Maastricht moest het worden. Twee steden met een klinkende naam. Stiekem heb ik de wedstrijd verschillende keren gereden, niemand was ervan op de hoogte. Het was echter niet haalbaar. Met al die bruggen en omleidingen werd de koers veel te lang. Daarom zijn we uiteindelijk de eerste keer in 1966 vanuit Breda vertrokken.”
Meerssen fungeerde vanaf de eerste editie lange tijd als finishplaats. ,,Dat was gewoon een toevalstreffer,” herinnerde Krott zich. ,,We onderhandelden met de gemeente Simpelveld, maar kwamen er niet tot een akkoord. Toen we buiten kwamen stond daar ineens de Limburgse wielersupporter Willem-Berend Hietbrink. ‘Zoek je een finishplaats, dan moet je nu meekomen’, zei hij tegen me en troonde ons mee naar zijn woonplaats Meerssen. Binnen de kortste keren was de zaak beklonken.”
Drama en heroïek kenmerkten die eerste editie tussen Breda en Meerssen. Na een monsterrit van ruim 300 kilometer sprintten drie ploegmakkers van de Ford France-equipe, de Fransman Jean Stablinski, de Belg Bernard van de Kerckhove en de Limburger Jan Hugens, in Meerssen om de overwinning. In de beslissende meters verspeelde streekfavoriet Hugens door een geblokkeerde ketting echter alle zegekansen. Door de brute pech van zijn ploegmakker kon oud-wereldkampioen Stablinski ongehinderd naar de triomf in de allereerste Amstel Gold Race snellen. Als winnaar werd Stablinski extra beloond met een exclusieve gouden ring in de vorm van een Amstel-biertonnetje.
De eerste jaren waren voor Herman Krott de moeilijkste als organisator. De communicatietechniek stond nog op een laag peil. Telex of telefoon waren de snelste verbindingen, het meeste werd per post afgedaan. ,,Herindelingen waren er nog niet. Ieder dorp was een zelfstandige gemeente. Moest ik overal langs om vergunningen te krijgen. Ik weet wel nog dat Limburg in die tijd uitgroeide tot koploper in het aanleggen van vluchtheuvels. Je ziet ze nu in alle wedstrijden bij de bosjes, maar wij zijn koplopers geweest in het meesteren van vluchtheuvels en rotondes. Lang voordat België er kennis mee maakte.”
De grootste problemen werden altijd in de laatste weken voor de Amstel Gold Race veroorzaakt door de wegwerkzaamheden. Gemeentes hielden geen rekening met de klassieker. ,,Om de haverklap kreeg ik een telefoontje en dan kon ik weer in de auto naar Limburg crossen om te onderhandelen over omleidingen. Daar heb ik ook mijn grootste nachtmerrie aan overgehouden. Een wegopbreking op het laatste moment in de buurt van Eys in 1991. Man, ik word nog opgewonden als ik eraan terugdenk”, aldus Krott.
"Pas op het allerlaatste moment werd er provisorisch een laagje asfalt over het gat heen gelegd. Alleen de renners zouden er overheen mogen, we moesten er ook op de terugweg weer langs. Maar tussen die twee passages door werd vergeten de weg weer af te sluiten voor het andere verkeer en dat reed dat hele stuk weg aan flarden. De straat was bezaaid met scherpe steentjes en op de terugweg reden misschien wel veertig renners lek. Gelukkig beïnvloedde dat het verloop van de wedstrijd (Frans Maassen won voor Maurizio Fondriest) niet. Maar ik heb wel zitten vloeken in de volgwagen.”
Limburg had voor Herman Krott geen geheimen meer. ,,Ik ken er de weg beter dan in Amsterdam. Financieel was het een stuk gemakkelijker toen. De eerste Amstel Gold Race kostte zowat honderdduizend gulden, in euro’s nog geen halve ton. Dat klinkt nu belachelijk, maar was in die tijd toch nog wel een behoorlijk bedrag als je bedenkt dat in diezelfde periode het budget voor de hele Amstelploeg jaarlijks zo’n honderdtwintigduizend gulden bedroeg. Maar het contracteren van ploegen was veel makkelijker. Dat ging een stuk gemoedelijker. Ik heb bijna nooit contracten gemaakt. Ook niet voor bijvoorbeeld de komst van Eddy Merckx. We maakten gewoon mondelinge afspraken en die werden nagekomen door alle partijen. Daar werd niet moeilijk over gedaan. Merckx heeft jarenlang niet aan de start gestaan in de Amstel Gold Race, omdat hij teveel geld vroeg. In 1973 wilde hij komen en voor een bepaalde vergoeding voor zijn hele ploeg. Ik heb toen tegen hem gezegd dat hij dat geld kon krijgen als hij zou winnen. Nou, zei Eddy, zorg dan maar dat je dat geld bij je hebt aan de finish. En kijk er de uitslag maar op na. Merckx fietste iedereen naar huis. Meer dan drie minuten voorsprong had hij op de rest.”
Herman Krott was tot en met de 45e editie van ‘zijn’ Amstel Gold Race elk jaar als één van de eregasten present bij de klassieker. Sinds 2005 eindigt de Amstel Gold Race in de gemeente Valkenburg aan de Geul. Van 2005 tot 2012 op de top van de Cauberg in Valkenburg en vanaf 2013 is de finish 1,8 km verder gelegen, op de Rijksweg te Vilt.
